شاعر : رضا جعفری نوع شعر : مرثیه وزن شعر : مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن قالب شعر : غزل
رفتند یـک بــه یک همـۀ هـمرهـان مــن من مانــدم و غــمی که بریــده امـان من صحبت زچند قطرۀ کوچک گذشته است ابــر بــهار مــی‌چــکد از آســـمان مـــن
شیرین‌تر ازعسـل که شــنـیـدی، بـیا بـبین بــگذار لحـظه‌ای تـو زبان در دهان مـن مــن داغ پــای‌کــوبــی صـد نــعـل دیده‌ام بایــد ز ســمّ اســب بـپــرسی نـشـان من آهــستــه‌ام بگیــر و در آغــوش خود بـبر بیــرون زده ز سـینه‌ی من استخـوان من خونــم بــه روی سـطح زمین تند می‌رود تا زودتـــر تــمــام شــود امــتحــان مــن مــن دل شـکسته عـمر خـودم را نوشته‌ام بایــد شکـسـته خـوانــده شود داستان من